Uczniowie klasy II A i III A ze specjalności aranżacja przestrzeni uczestniczyli w zajęciach w dawnym Wydziale Architektury i Urbanistyki – obecnie Wydziale Rozwoju i Polityki Gospodarczej Urzędu Miasta Płocka.
Daniel Falandysz z Referatu Polityki Przestrzennej Miasta i Robert Świerkocki z Referatu Urbanistyki przedstawili plany zagospodarowania przestrzennego i terenu z uwzględnieniem podziału obszaru Płocka na funkcje, wielkości zabudowy i zagospodarowania. Agata Mielczarek i Michał Balski z Referatu Rewitalizacji i Estetyzacji Miasta omówili zasady estetyki w planowaniu przestrzeni publicznej, w tym problem reklam w przestrzeni i kolorystykę budynków. Grzegorz Dziwota z Referatu Administracji Architektoniczno – Budowlanej wskazał prawne aspekty, w tym pozyskiwanie pozwoleń budowę, potrzebnej dokumentacji architektonicznej.
Uczniowie zapoznali się z dokumentacją budowlaną projektowanych obiektów (instalacyjna, techniczna, rzuty, przekroje itp.), przepisami prawnymi, jakie powinien uwzględnić architekt projektując budynki i małą architekturę, podziałem Płocka na strefy zagospodarowania przestrzennego i odpowiedziami na pytania, czy w każdym miejscu można zaprojektować i zbudować obiekt o dowolnej funkcji, przeznaczeniu, powierzchni, kubaturze, kolorze elewacji, konstrukcji pokryć dachowych.
Interesujące były wizualizacje pokonkursowe zagospodarowania różnych części miasta, także małej architektury, terenów zieleni. Zwracały uwagę plansze przedstawiające koncepcje urbanistyczno-architektoniczne rewitalizacji Placu Gabriela Narutowicza, ze schematem m.in. relacji przestrzennych, organizacji ruchu, małej architektury, zieleni, oświetlenia, czy też zagospodarowania Placu Obrońców Warszawy wraz z prowadzącymi nad Wisłę Schodami Władysława Broniewskiego.
Niestety, szczególnie w tym ostatnim przypadku przedstawiane projekty konkursowe pozbawione są inwestycyjnego rozmachu i perspektywy mogącej ukazać unikatową architekturę krajobrazu, z czym wiąże się uruchomienie płocczanom i turystom atrakcyjnej komunikacji, również na wysokości Wzgórza Tumskiego.
Architektom i decydentom należy wskazać przedwojenne realizacje integrujące nowoczesnymi środkami komunikacji różne platformy widokowe. Dość wspomnieć słynną windę „Światowid” w Jastrzębiej Górze (1939), kolej linowo-terenową na Gubałówkę w Zakopanem (1938), a także kolej linowo-terenową na Górę Parkową w Krynicy (1937), łączącą nowatorskie elementy utylitarnej koncepcji z awangardowym modernizmem, ze znakomicie rozwiązaną pod względem architektonicznym górną stacją wyposażoną w taras widokowy na dachu, będący jednocześnie kawiarnią, zapewniającą wspaniały widok na uzdrowisko już wówczas klasy europejskiej.
